Movie: «Up»

Ποιος ορίζει το φυσιολογικό; Το μέσο; Το σύνηθες;

Κι αν κάποιος ξεκινήσει μια πρόταση λέγοντας «Ο μέσος άνθρωπος…», πρέπει να έχει κατά νου πως το «μέσο» διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Διά μέσου αυτής της οδού, και «ο μέσος άνθρωπος» διαφέρει στα μάτια του κάθε ανθρώπου.

Στοιβάζουμε στο μυαλό μας κάθε λέξη – πράξη – κίνηση – βλέμμα σύμφωνα με πρότυπα. Σύμφωνα με εμπειρίες. Σύμφωνα με το «πως-ξυπνήσαμε-το-πρωί». Και το επόμενο πρωί μετανιώνουμε γιατί αντί για «χθες-το-πρωί» είναι πια «σήμερα-το-πρωί»… εν ολίγοις «άλλο-πρωί».

Αναρωτιόμαστε πώς μπορεί κάποιος και συμπεριφέρεται με κάποιον τρόπο. Σκεφτόμαστε πως δεν είναι καθόλου «φυσιολογικό» αυτό. Μα μόλις το ακόλουθο ξημέρωμα κιόλας, κοιταζόμαστε στον καθρέφτη άναυδοι, εκστασιασμένοι, απορημένοι από τον τρόπο που φερθήκαμε.

Ε, λοιπόν, εδώ το μόνο που μας αξίζει είναι να έρθει αυτός που πληγώθηκε (=πληγώσαμε) «χθες-το-πρωί» και να μας πει: Όόόόόόόχι, αυτά να τα σκεφτόσουν ΧΘΕΣ!

Φυσιολογικός μπορεί να θεωρηθεί ο ίσης χρονικής διάρκειας, ίσης χρονικής συχνότητας, ο ρυθμικός, ο τακτικός, αυτός που χαρακτηρίζεται από ίσες αποστάσεις, ο αρμονικός, ο συμμετρικός, ο ενδεδειγμένος, ο σύμφωνος προς πάγια πρότυπα – αρχές – κανόνες.

Ακούς έναν μπάρμαν να μιλάει για τακτικούς πελάτες ή θαμώνες και σκέφτεσαι πως μπορεί να εννοεί από ανθρώπους που πίνουν το ποτό τους και φεύγουν μέχρι ανθρώπους που κάνουν κωλοτούμπες πάνω στα τραπεζάκια (ναι, υπάρχουν μπαρ με πολύ μεγάλα τραπέζια κατάλληλα για κωλοτούμπες).

Και μετά θα αρχίσουμε σιγά-σιγά να ψάχνουμε για τον μέσο του μέσου και του παρά-μεσου και του ενδιά-μεσου και ό,τι ο καθένας μπορεί να φανταστεί.

Ακούς ανθρώπους να μιλάνε για μεγάλα σπίτια και «φυσιολογικά» εννοούν χώρους πάνω από 400 τετραγωνικά μέτρα. Εγώ λέω πως χώρος σημαίνει καθώς στριφογυρνάς στο κρεβάτι να σκουντάς απαλά τον διπλανό σου για να τον νιώσεις εκεί. Σημαίνει τρόπος να ξυπνάς επιλέγοντας ποιον θα συναντήσεις. Σημαίνει να αφήνεις τα άκρα σου να προεξέχουν απ’ τον καναπέ μόνο και μόνο για να ‘ρθει κάποιος και να σε κοροϊδέψει που απλώθηκες έτσι. Σημαίνει να έχεις πολλά λεφτά και να αγοράζεις μόνο μία καρέκλα γιατί σ’ αρέσει να την μοιράζεσαι. Σημαίνει να θες όχι μόνο να χαμογελάει, αλλά και να μπορείς να τον βλέπεις απ’ όπου κι αν βρίσκεσαι.

«Φυσιολογικό»… Ποιος ορίζει το φυσιολογικό; Το μέσο; Το σύνηθες;

«-Πώς αφήνεις κάποιον που αγαπάς;

-Τον αφήνεις, γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να τον έχεις, τουλάχιστον όχι έτσι όπως θες να τον έχεις.

-Προτιμάς δηλαδή να μην τον έχεις καθόλου.

-Μάλλον προτιμάς να ελαχιστοποιείς τα αρνητικά συναισθήματα. Όταν υπάρχει κάτι, σου προκαλεί πόνο, όταν δεν υπάρχει το νοσταλγείς, το επιθυμείς, το σκέφτεσαι, αλλά χωρίς να σε πονάει.

-Δηλαδή σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Αποφασίζεις για το τι είναι καλύτερο για ‘σένα με τα δικά σου κριτήρια και πράττεις ανάλογα. Αυτή είναι η εγωιστική αντίληψη κακομαθημένων παιδιών.

-Όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα.»

Ποια είναι η πραγματικότητα;

Μια θεωρία, δύο απόψεις.

Περιδινήσεις στοχασμών.

Για ακόμη μία φορά απόδειξη πως ο καθένας βλέπει τα πράγματα απ’ τη δική του οπτική γωνία.

Αναρωτιέσαι για τα λάθη σου, για τα λάθη των άλλων.

Για τα σωστά σου, για τα σωστά των άλλων.

Για τις επιλογές που έκανες, για τις επιλογές που έκαναν οι άλλοι.

Για τις επιλογές που δεν έκανες, για τις επιλογές που δεν έκαναν οι άλλοι.

Για όσα θέλησες, για όσα θέλησαν οι άλλοι.

Για όσα δεν θέλησες, για όσα δεν θέλησαν οι άλλοι.

Για όσα τόλμησες, για όσα τόλμησαν οι άλλοι.

Για όσα δεν τόλμησες, για όσα δεν τόλμησαν οι άλλοι.

…Για όσα θα τολμούσες τελικά.

Κι είναι και κάτι βράδια που κοιμάσαι πρωί και που τα μεσημέρια που ξυπνάς για πρωινό… μετανιώνεις.

Φτιάχνεις καφέ και βγάζεις μια φωτογραφία την κούπα. Την κοιτάς. Σ’ αρέσει το αποτέλεσμα.

Απορείς με την ταχύτατη εναλλαγή των εξελίξεων.

Κοιτάς γύρω σου. Παίρνεις τηλέφωνα, μιλάς με φίλους, κάνεις δουλειές, κανονίζεις το πρόγραμμά σου.

Τίποτα όμως δεν είναι όπως χθες.

Τίποτα δεν είναι όπως θες.

Ίσως απλά να θέτουμε αόρατα όρια γύρω μας.

Και μόνο πέρα απο τις παρυφές των φραγμών μας να εμφανίζουμε όλα εκείνα που δεν μπορούμε να βγάλουμε στην επιφάνεια.

Μα μπορεί να μην είναι πως τα κουκουλώνουμε βαθιά.

Μπορεί να είναι ότι τα πλάθουμε σε τέταρτη διάσταση, κι είναι κι αυτός ο κόσμος που υπάρχει μόνο για τρεις.

Αυτός που δίνει πρέπει να ορίσει το όριο.

Γιατί αυτός που παίρνει σπάνια θα το κάνει.

Ο ένας κάνει ένα βήμα μπροστά, κι ο άλλος ένα βήμα πίσω.

Έτσι ώστε να πρέπει να παίζουμε με τις ταχύτητες.

Να προσπαθούμε να αναπτύξουμε ταχύτητα μεγαλύτερη απ’ αυτήν του φωτός πριν να μπορέσουμε να έρθουμε σε επαφή.

Άραγε επειδή είναι πιο εύκολο να μη συμφωνούμε;

…Κι υπάρχουν λογικές διαφωνίες;

Ή απλά διαφωνούμε επειδή βολευόμαστε;

Υπάρχει λόγος να βάζουμε στην αναμονή τη ζωή μας μέχρι να βρούμε την καλύτερη δυνατή (δια)λύση;

Κι αυτά που χάνουμε στο μεσοδιάστημα;

Και τελικά… πόσο μακριά είναι το «μακριά»;

Πιθανόν πιο κοντά απ’ το «κοντά». Πιθανόν και σε άλλο γαλαξία.

Κι αν προσβάλουμε ανθρώπους με αυτά που λέμε, αν αυτά που λέμε είναι σχεδόν αυτά που νιώθουμε, τότε δε λέμε τα σωστά πράγματα ή δεν είναι οι άνθρωποι που ψάχνουμε;

Κι αν υποθέσουμε πως κάναμε εμείς το λάθος, σκέφτηκε ποτέ κανείς μήπως απλά αναζητούσαμε ένα ευκρινώς ευάρεστο και όχι ένα ευκρινώς άστατο αποτέλεσμα;

Εγκλωβισμένη μέσα στο ίδιο μου το εγώ, αυτό είναι που είμαι. Κοιτώ γύρω μου: προς όλες τις κατευθύνσεις το μόνο που βλέπω είναι ένα απαγορευτικό σήμα. Που έχω κρεμάσει εγώ.

Ξαπλώνω γυμνή πάνω σε ένα κρεβάτι, μέσα σε ένα πάπλωμα, δίπλα από ένα κομοδίνο, απέναντι από έναν καθρέφτη, κάτω από ένα φως, μαζί με κάποιον που δεν ξέρω και τόσο καλά. Ψάχνω τα τσιγάρα μου, τα βλέπω, τα παίρνω, βάζω ένα στο στόμα μου μα δεν μπορώ να καπνίσω. “Απαγορεύεται”.

Σηκώνομαι, ντύνομαι, ψάχνω κάτι. Ψάχνω κάτι μα που να το βρω. Δε θυμάμαι που το άφησα. Δε θυμάμαι γιατί το άφησα. Δε θυμάμαι τι άφησα. Δε θυμάμαι τι ψάχνω.

Ώρες-ώρες ξεφεύγω. Ώρες-ώρες πονάω. Ώρες-ώρες ελπίζω. Ώρες-ώρες ξεγελάω τον εαυτό μου. Ώρες-ώρες ξέρω. Ώρες-ώρες σκέφτομαι. Τις υπόλοιπες ψάχνω ακόμα.

Ξεντύνομαι, θέλω τσιγάρο, θέλω νερό πάνω μου.

Τσιγάρο κάτω απ’ το ντουζ: μεγάλη απόλαυση. Παίρνω ένα φιλτράκι, το ξεγυμνώνω απ’ το περιτύλιγμά του, το προσέχω: για μια στιγμή είναι όλα όσα έχω. Βγάζω ένα χαρτάκι, επιλέγω προσεκτικά την ποσότητα του καπνού: θέλω ποιότητα τούτες τις ώρες. Στρίβω.

Μπαίνω στο ντουζ, κρατώ τον αναπτήρα αναμμένο για λίγο κάτω απ’ το δημιούργημα μου, έπειτα ρουφάω. Η καύτρα πήρε θερμό χρώμα, μέσα μου νιώθω κάτι ζεστό. Άναψε.

Έξω βρέχει, καταιγίδα, αστραπές, βροντές – μέσα καπνός. Το πρόσωπο μου να βρέχεται, να πέφτουν στάχτες, το φιλτράκι – γεμάτο νερά απ’ τα χείλη μου – να φλερτάρει με τους παροξυσμούς μου. Σταγόνες υδρογόνο-δύο-οξυγόνο παντού, πάνω στο σώμα, σε κάθε σημείο μου, και το τσιγάρο εκεί, να παλεύει.

Κάθε τόσο μια ρουφηξιά, κι έπειτα νερό. Να ξεπλύνει σκέψεις, να θυμίσει την βροχή που ακούγεται. Κάνω σαν μανιακή, δεν ξέρω τι θέλω πιο πολύ. Δεν ξέρω τι δε θέλω καθόλου. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που πρέπει να διώξω. Δεν ξέρω πώς να το διώξω. Δε θυμάμαι πώς να κάνω χώρο για κάτι καινούριο.

Αυτό που ο αναπτήρας ανάβει με δυσκολία, αυτό που έχει βραχεί ο καπνός μα καπνίζεται κι εγώ τον καπνίζω, αυτό που σκέφτεσαι τι είχες, τι έχεις, τι θες να έχεις. Αυτό που δε θέλεις να είσαι αχάριστος. Αυτό που θέλεις να δώσεις ακόμα μια ευκαιρία “μπας και”. Αυτό που δεν ξέρεις τι σημαίνει “δίνω ευκαιρία” κι αυτό που δεν ξέρεις τι σημαίνει “υπάρχουν καλύτερα;”. Αυτό που πιστεύεις πως “υπάρχουν χειρότερα”. Εκείνο που δεν ξέρεις τι απ’ όλα ισχύει.

Αυτό που “ό,τι δουλεύει μην το πειράζεις”. Κι από την άλλη εκείνο που “μπορείς και παραπάνω, σίγουρα μπορείς”.

Αυτό που σε ξέρεις πιο καλά απ’ όλους. Αυτό που δε θέλεις να τελειώσει αυτό το τσιγάρο. Αυτό το τσιγάρο που σου καίει την ψυχή. Αυτό το τσιγάρο που “είναι όλα όσα έχεις” για λίγο.

Κρίμα στους επόμενους που θέλουν να σε αγαπήσουν από την αρχή.

Κρίμα στην αρχή που δεν μπορεί ν’ αρχίσει χωρίς να έχει προηγηθεί τέλος.

Κρίμα στο τέλος που είναι όλο θεωρία κι από πράξεις τίποτα.

Κρίμα στις πράξεις που στην θεωρία είναι ίδιες με την πράξη μα στην πράξη τίποτα.

Κρίμα στους επόμενους που δεν τους χαμογελάς με τον ίδιο τρόπο.

Κρίμα στο χαμόγελό σου που ψάχνει κάτι γνώριμο για να υπάρξει.

Κρίμα στα υπάρχω που η τελειότητα και η ατέλεια τους τσάκιζε το νου σου.

Κρίμα στο νου που τη μια μπερδεύεται με εφήμερες αγάπες και την άλλη δε συμβιβάζεται με δαύτες.

Κρίμα στους επόμενους που νομίζουν ότι μπορούν να συγκριθούν με αυτό που έχεις στο κεφάλι σου.

Κρίμα στο κεφάλι σου που σ’ οδηγεί με 400 σε μονόδρομο.

Κρίμα στον μονόδρομο που στο τέλος γράφει «σ’ αγαπώ».

Κρίμα στο «σ’ αγαπώ» που η απάντηση είναι «σ’ αγαπώ κι εγώ».