Συναντάς κάποιον. Ξεκινάς να ρωτάς πράγματα όπως «τι κάνεις;», «τι κάνει ο/η τάδε;», «θυμάσαι τότε που…;». Ίσως όμως η μόνη ερώτηση που αξίζει να κάνεις είναι… «είσαι ευτυχισμένος;».
Ίσως να είναι η μόνη ερώτηση που δεν σκέφτεσαι να κάνεις. Ίσως να είναι η μόνη ερώτηση την οποία δε θα περιμένει. Ίσως να μην θέλεις να ακούσεις την απάντηση. Ίσως να μην θέλει να δώσει απάντηση.
Υπάρχουν κάποιοι που ως παιδιά τους άρεσε να κοιτούν στο τέλος του βιβλίου των μαθηματικών από την αρχή του σχολικού έτους, επειδή ήξεραν πως ακόμα κι αν δεν βγάζει κανένα νόημα εκείνη την στιγμή, στο τέλος της χρονιάς θα τα καταλαβαίνουν όλα.
Ήθελαν να βλέπουν μπροστά.
Όταν μεγαλώνουν άραγε, αν υποθέσουμε πως θέλουν να κοιτάξουν πίσω, είναι για να δουν από που ξεκίνησαν ή για να δουν πόσο μακριά πήγαν;
Είναι φορές που ρωτάμε κάποιον κάτι επειδή θέλουμε μια δεύτερη γνώμη / επειδή δεν εμπιστευόμαστε τη δική μας / επειδή δεν μπορούμε να επιλέξουμε. Και λαμβάνουμε την απάντηση: «δική σου απόφαση». (#πεςμουκάτιπουδενξέρω)
Κι είναι και φορές που ρωτάμε κάποιον αν πιστεύει κάτι και περιμένουμε μία συγκεκριμένη απάντηση. Και μέχρι να απαντήσει φοβόμαστε να μην πει όχι. Κι όταν έρχεται η στιγμή που απαντάει, ακόμα κι αν πει «ναι, το πιστεύω», δεν μας αρκεί. Ακόμα κι αν είναι η απάντηση που θέλαμε.
Γιατί τελικά δεν ψάχνουμε μόνο μία απάντηση. Θέλουμε και να αισθάνεται καλά με την απάντησή του. Να εννοεί αυτό που λέει. Και ακόμα και αν το εννοεί, λόγω του φόβου μας πιστεύουμε πως προσποιείται.
Ίσως τελικά να εμπιστευόμαστε αληθινά κάποιον μόνο όταν τον χειραγωγούμε.