Βρίσκουμε τίτλους και ονομάζουμε τα πάντα.
Μέχρι φυσικά να… τα μετονομάσουμε.
Γιατί δεν ακουγόντουσαν καλά στην αρχή.
Γιατί θέλουμε να λέμε πως κάνουμε κάτι που ακούγεται οριακά λιγότερο υποβιβαστικό.
…Ακολουθώντας ακριβώς το ίδιο πλάνο.
Απορρίπτουμε κάτι.
Λέμε «δεν είναι το όνειρό μου».
Αντιθέτως, ίσως και να είναι.
Απλά ίσως να μην είναι ο τίτλος του ονείρου μας.
Κι ίσως αν δεν είναι σωστός ο τίτλος, αφού αποτύχουμε, να μην έχουμε καταστρέψει το… «όνειρο» μας.
Βρίσκουμε ανούσιους λόγους.
Προσπαθούμε να μη δίνουμε υποσχέσεις.
Να τηρούμε ένα χρονοδιάγραμμα στα «πρέπει» μας.
Πιανόμαστε από κάτι μικρό και ψάχνουμε για τίτλους που θα το κάνουν να φαίνεται μεγάλο.
Για να μην αντιμετωπίσουμε κάτι όντως μεγάλο και πάει στραβά.
Και κάποια μέρα, τυχαίνει και θυμόμαστε… «κάτι».
Και αμέσως τρέχουμε να ψάξουμε για κάτι μικρό που θα το κάνουμε να φανεί σαν μεγάλο για να ξεχάσουμε αυτό το «κάτι» που θυμηθήκαμε και να συνεχίσουμε τα πάντα από εκεί που τα αφήσαμε… έτσι απλά.