Έτσι απλά, σε μια στιγμη, από γνωστοί γινόμαστε ξένοι.
Και μετά από λίγο, είναι σχεδόν σαν να μη γνωριστήκαμε ποτε.
Ίσως κάποιος πόνος, κάποιες αναμνήσεις, κάποια αντικείμενα, κάποια χαμόγελα διάσπαρτα από στιγμές που θα περνούν απ’ το μυαλό.
Μα αυτό είναι όλο. Ως εκεί.
Δε θα ξέρουμε τι κάνει ο ένας και τι ο άλλος. Ίσως και να πάψει να μας νοιάζει.
Τη μια στιγμή επιλέγουμε να έχουμε μαζί τα πάντα και την άλλη να αγγίζουμε μαζί το τίποτα.
Άραγε πάντα έρχεται το σημείο που πρέπει να επιλέξεις σε ποιο κενό θέλεις να ζεις;