Monthly Archives: Μάιος 2013

Όσο μεγαλώνω, διαπιστώνω πως όσο πιο πολύ σωπαίνεις, τόσο πιο πολύ μετράς.

Ή, πως όσο πιο πολύ σωπαίνεις, τόσο πιο πολύ μεθάς.

Point of view always.

Τι μετρώ;

Τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια που μπορώ βιολογικά, ψυχολογικά και σωματικά να αντέξω τη σιωπή χωρίς ανεπιθύμητα-επιζήμια-δυσάρεστα αποτελέσματα.

Για τι μεθώ;

Για τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια που βιολογικά, ψυχολογικά και σωματικά αντέχω τη σιωπή χωρίς ανεπιθύμητα-επιζήμια-δυσάρεστα αποτελέσματα.

Διότι μόνο εκ του αποτελέσματος, είτε αυτό έχει θετικό είτε αρνητικό πρόσημο, αντιλαμβάνεσαι το πραγματικό μέγεθος της υπόθεσης. Προτάσσοντας ψεύτικες ικανότητες του λόγου, η οξύνοια -τελικά- φαίνεται να ‘ναι αγαθό όλων.

Αλλά ως γνωστόν, θεωρητικά μαθηματικά δεν υπάρχουν. Κι αν βγει κανείς να πει πως υπάρχουν, ας σκεφτεί πρώτα μήπως κάποιος-κάτι-κάπου-κάπως-κάποτε τον ξεγέλασε.

Ακόμη, μετρώ…

…Φεγγάρια και ήλιους που μου λείπει η αίσθηση να μη μου λείπει τίποτα.

Ακόμη, μεθώ…

…Για την αίσθηση «δε-μου-λείπει-τίποτα» που θυμάμαι να έχω.

Αλλά έτσι είναι αυτά… τα χάνεις, τα βρίσκεις, τα σβήνεις, τα μετράς ή τα πίνεις και μεθάς.

Μια σύντομη επίσκεψη είναι κι η ανάγκη.

Πάει, έρχεται, κουκουλώνεται, αχνοφαίνεται.

Μέσα στις μυστικές κρυψώνες μας, καταχωνιάζουμε την αλήθεια μας μακριά απ’ τους άλλους.

Κι έπειτα σπεύδουμε ερμητικά προς την εξιλέωση.

Κι άντε τη μέρα κρύβεσαι πίσω απ’ τις σκιές.

Απ’ το σκοτάδι δεν μου ‘πες, πώς ξεφεύγεις;

Η ζέση και ο ζήλος την καλύπτουν την ανάγκη.

Μικρές κίβδηλες πραγματικότητες μπας και θρέψουμε ακόρεστες επιθυμίες.

Και τι ουσία έχει πια, αν το ‘χες βρει αυτό που θες μα εσύ συνέχιζες να ψάχνεις;

Βλάκας στο έπακρο με περικεφαλαία, αυτός ο τίτλος σου αξίζει.

Έτσι απλά, χωρίς θέμα, χωρίς λόγο, χωρίς ουσία, μα με ουσία.

Κι αν το καλοσκεφτείς, κι η ουσία μες στην απ-ουσία βρίσκεται. Κι αν ψάξεις πολύ και δεν την βρεις, είναι γιατί μπορεί να απ-ουσιά-ζει. Διότι έχει και δουλειές ενίοτε. Δεν μένει στάσιμη βλέπεις, ψάχνει πάντα για μέρη καλύτερα.

Τα κριτήρια της δεν τα ξέρω, μα και να την είχα μπροστά μου να την ρώταγα θαρρώ πως δε θα μου ‘λεγε. Είναι ιδιότροπη η ουσία, άπαξ και κάτι της φανεί περίεργο, πάει μετά, ψάξε να την βρεις εκεί που πετάνε τα πλοία που χάλασαν. Τους μικρούς Τιτανικούς.

Τρέχει με σκοπό το φευγιό, και σαν καπνός που είναι, δεν σκοντάφτει, δεν μπορείς να της βάλεις τρικλοποδιά, δεν μπορείς να την κλειδώσεις μέσα μπας-και-προλάβεις-το-κακό. Κι όσο περισσότερο ψάχνεις το γιατί, τόσο πιο αν-ούσιο φαίνεται να είναι αυτό που κάνεις. Γιατί; Επειδή μερικές φορές η απάντηση στα «γιατί» είναι απλά «επειδή».

Γι’ αυτό σου λέω και μου λέω και λέω… που πάμε χωρίς αστερόσκονη;;;

Εντάξει, παύση στις σκέψεις. Κι αύριο άμα με πιάσω να με ρωτώ «Γιατί;» μπορεί και να μην ψάχνω να βρω απάντηση. Κι εσύ αυτό να κάνεις.

…άνευ λογικής – αν αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα ξεκινούσες να ψάχνεις. Και ακόμα κι αν υπάρχει λογική αλληλουχία (=διαδοχή), υπάρχει σίγουρα και λογική ανακολουθία (=παραλογισμός).

Τα αδιάκριτα αισθήματα, μαζί τους κι η μοναξιά, είναι κομμάτια που βγάζεις από μέσα σου. Ο λόγος που τα κάνεις φίλους σου, είναι γιατί δεν αντέχεις να τα έχεις εχθρούς σου. Ο λόγος που μαζί τους μοιράζεσαι τα όνειρά σου, είναι γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ο λόγος που μαζί τους νιώθεις ασφάλεια, είναι γιατί κάποιο συναίσθημα (εξ-αναγκαστικά) πρέπει να νιώσεις, και μόνο αυτό μπορεί να βγάλει το εγώ σου από διαδικασίες υπεράσπισης και μεθόδους περιχαράκωσης.

Δεν είναι παράξενο που η μοναξιά είναι η μούσα μιας ψυχής. Γιατί αν η ψυχή αυτή δεν την έκανε μούσα, θα έπρεπε να την κάνει δαίμονα, μνησίκακο ξωτικό, κακιά μάγισσα, …ίσως και angry bird σε έναν πιο ψηφιακό κόσμο (Υ.Γ.: οι νεράιδες είναι πάντα καλές).

Ακόμη, να θυμάσαι πως ότι σου ανοίγει μία πόρτα, σου κλείνει μία άλλη. Γιατί όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση. Γιατί όλα στο σύμπαν βρίσκονται σε αρμονία. Γιατί όλα τρέχουν (αφηνιασμένα ή μη) να σωθούν από κάτι, που τρέχει να σωθεί από κάτι άλλο, που τρέχει να σωθεί από κάτι άλλο… κι ακόμα κι αν κάποιο «κάτι άλλο» σκοντάψει, ας μην ξεχνάμε τις δρασκελιές αλλοφροσύνης με τις οποίες μπορεί να βγει απ’ τη γωνία ή το επόμενο στενό κι άλλο… «κάτι άλλο». Γιατί ότι δεν λύνεται, κόβεται… αλλά εκεί δεν σταματάει τίποτα. Γιατί… ότι δεν κόβεται;

Μπορείς να πεις πως ότι δεν κόβεται, σπάει. Πως ότι δεν σπάει λιώνει. Πως ότι δεν λιώνει, λύνεται. Θαρρώ πως μπορείς να βρεις τη συνέχεια.

Δεν είναι άσχημο να είσαι μόνος, είναι άσχημο να μην μπορείς να κάνεις τη μοναξιά σου φίλο. Δεν είναι άσχημο να έχεις ανθρώπους (καλούς, κακούς, περίεργους, τρελούς, ιδιόρρυθμους, ευτυχισμένους, λυπημένους) δίπλα σου, είναι άσχημο να σε απογοητεύουν.

Και φυσικά, τίποτα δεν σε απογοητεύει, αν δε θες να σε απογοητεύσει.

Και φυσικά, ό,τι σε γοητεύει, σε απογοητεύει, και πάμε ξανά απο ‘κει που ξεκινήσαμε.