Κοιτάς κάτι; Τι κοιτάς; Που σε διατάζουν τα μάτια σου να αφήσεις το μυαλό σου;
Πάρε το πάνω χέρι, σταμάτα να εξαρτάσαι και να διέπεσαι από προϋποθέσεις, συνθήκες, περιστάσεις και συγκυρίες που μόνο χαμόγελα μπορούν να σου προσφέρουν.
Ρωτάς γιατί;
Μη ρωτάς γιατί. Το γιατί δεν είναι για να το ρωτάς, είναι για να το καταλαβαίνεις.
Βάλε στην σκέψη σου όσο πιο πολλούς υπαινιγμούς μπορείς να της χωρέσεις, και κάνε έφοδο στην έξοδο – σε κάποια έξοδο.
Μην ξεχάσεις να επωμιστείς τις δαπάνες λειτουργίας των χειλιών σου μόνο. Τι νόμιζες, στη ζούλα μειδιάζουν απεριορίστως;
Και μην ξεχνάς να μένεις μακριά απ’ το χαμόγελο. Κατακυριεύει.
Τι; Αν δεν μπορείς;
Ε τότε τι να σου πω; Μείνε εκεί, ακίνητος, να κρατάς όσα πιο πολλά μπορείς να αποκομίσεις…
Και μετά κλάψε.