Βλέπεις κάποιον να προσεύχεται.
Ξέρεις ότι δεν πιστεύει.
Δεν χρειάζεται να τον ρωτήσεις γιατί προσεύχεται ενώ δεν πιστεύει.
Η απάντηση είναι προφανής.
Γιατί έχει υποσχεθεί ότι θα κάνει όλα όσα μπορεί για κάτι.
Αν δεν προσευχηθεί, τότε δε θα έχει κάνει τα πάντα.
Μέσα σε γκρι κουκίδες ψάχνεις να βρεις την πιο γκρι.
Ή μία μαύρη που ίσως και να μην υπάρχει.
Μέσα σε μία σφαίρα χωρίς λογική ψάχνεις να βρεις κάποια λογική.
Ή το σημείο εκείνο που θα σε κάνει να δημιουργήσεις μια λογική που ίσως και να μην υπάρχει.
Μέσα σε ερείπια ετών ψάχνεις να βρεις τα δικά σου λάθη που δημιούργησαν ερείπια.
Ή το κομμάτι εκείνο που θα σου δώσει απαντήσεις που ίσως και να μην υπάρχουν.
Μπερδεύεσαι, καταστρέφεις και αυτοκαταστρέφεσαι.
Και πώς να βγεις από αυτόν τον μονόδρομο;
Για να μάθεις να πετάς, πρέπει πρώτα να μάθεις να τρέχεις.
Κι όλα αυτά αν υποθέσουμε πως ήδη ξέρεις να περπατάς…
Προσπαθούμε για κάτι και καταλήγουμε με ένα τίποτα μέσα σε ένα κάτι.
Κι αν όλη αυτήν την ενέργεια που σπαταλήσαμε για να βάλουμε το τίποτα μέσα στο κάτι, τη διοχετεύαμε στο κάτι εκείνο, το εξ’ αρχής και καθ’ όλη τη διάρκεια παρόν στον τόπο του «εγκλήματος», δε θα μπορούσαμε να τα έχουμε καταφέρει;
Φτιάχνουμε τον παράδρομο και βάζουμε πινακίδα «Under Construction» στον δρόμο.
Για να μην μπορούμε να φύγουμε ή για να μην μπορεί κανείς να έρθει;
Αναρωτιέμαι το εξής…
…Πάει κάποιος και βάζει την άκρη μιας λεπίδας σε μία πρίζα.
Ηλεκτροσόκ.
Προσπαθούσε να σκοτώσει τον εαυτό του ή τον τοίχο;
Συναντάς κάποιον. Ξεκινάς να ρωτάς πράγματα όπως «τι κάνεις;», «τι κάνει ο/η τάδε;», «θυμάσαι τότε που…;». Ίσως όμως η μόνη ερώτηση που αξίζει να κάνεις είναι… «είσαι ευτυχισμένος;».
Ίσως να είναι η μόνη ερώτηση που δεν σκέφτεσαι να κάνεις. Ίσως να είναι η μόνη ερώτηση την οποία δε θα περιμένει. Ίσως να μην θέλεις να ακούσεις την απάντηση. Ίσως να μην θέλει να δώσει απάντηση.
Υπάρχουν κάποιοι που ως παιδιά τους άρεσε να κοιτούν στο τέλος του βιβλίου των μαθηματικών από την αρχή του σχολικού έτους, επειδή ήξεραν πως ακόμα κι αν δεν βγάζει κανένα νόημα εκείνη την στιγμή, στο τέλος της χρονιάς θα τα καταλαβαίνουν όλα.
Ήθελαν να βλέπουν μπροστά.
Όταν μεγαλώνουν άραγε, αν υποθέσουμε πως θέλουν να κοιτάξουν πίσω, είναι για να δουν από που ξεκίνησαν ή για να δουν πόσο μακριά πήγαν;
Είναι φορές που ρωτάμε κάποιον κάτι επειδή θέλουμε μια δεύτερη γνώμη / επειδή δεν εμπιστευόμαστε τη δική μας / επειδή δεν μπορούμε να επιλέξουμε. Και λαμβάνουμε την απάντηση: «δική σου απόφαση». (#πεςμουκάτιπουδενξέρω)
Κι είναι και φορές που ρωτάμε κάποιον αν πιστεύει κάτι και περιμένουμε μία συγκεκριμένη απάντηση. Και μέχρι να απαντήσει φοβόμαστε να μην πει όχι. Κι όταν έρχεται η στιγμή που απαντάει, ακόμα κι αν πει «ναι, το πιστεύω», δεν μας αρκεί. Ακόμα κι αν είναι η απάντηση που θέλαμε.
Γιατί τελικά δεν ψάχνουμε μόνο μία απάντηση. Θέλουμε και να αισθάνεται καλά με την απάντησή του. Να εννοεί αυτό που λέει. Και ακόμα και αν το εννοεί, λόγω του φόβου μας πιστεύουμε πως προσποιείται.
Ίσως τελικά να εμπιστευόμαστε αληθινά κάποιον μόνο όταν τον χειραγωγούμε.
Βρίσκουμε τίτλους και ονομάζουμε τα πάντα.
Μέχρι φυσικά να… τα μετονομάσουμε.
Γιατί δεν ακουγόντουσαν καλά στην αρχή.
Γιατί θέλουμε να λέμε πως κάνουμε κάτι που ακούγεται οριακά λιγότερο υποβιβαστικό.
…Ακολουθώντας ακριβώς το ίδιο πλάνο.
Απορρίπτουμε κάτι.
Λέμε «δεν είναι το όνειρό μου».
Αντιθέτως, ίσως και να είναι.
Απλά ίσως να μην είναι ο τίτλος του ονείρου μας.
Κι ίσως αν δεν είναι σωστός ο τίτλος, αφού αποτύχουμε, να μην έχουμε καταστρέψει το… «όνειρο» μας.
Βρίσκουμε ανούσιους λόγους.
Προσπαθούμε να μη δίνουμε υποσχέσεις.
Να τηρούμε ένα χρονοδιάγραμμα στα «πρέπει» μας.
Πιανόμαστε από κάτι μικρό και ψάχνουμε για τίτλους που θα το κάνουν να φαίνεται μεγάλο.
Για να μην αντιμετωπίσουμε κάτι όντως μεγάλο και πάει στραβά.
Και κάποια μέρα, τυχαίνει και θυμόμαστε… «κάτι».
Και αμέσως τρέχουμε να ψάξουμε για κάτι μικρό που θα το κάνουμε να φανεί σαν μεγάλο για να ξεχάσουμε αυτό το «κάτι» που θυμηθήκαμε και να συνεχίσουμε τα πάντα από εκεί που τα αφήσαμε… έτσι απλά.